Bękart Systemu Edukacji

…ma w fartuszku pełno gwiazd…Gwiazdki świecą i migocą, aż wyjrzały ptaszki z gniazd…
 Ciemna, zimna noc. Nieistnienie wiruje przez pokój, rozbawione własnym zdziwieniem. Wystygła mi herbata, a okna, zazwyczaj irytująco szczelne, teraz przepuszczają strumyczki chłodnego powietrza. Dziwna to noc, doprawdy. Wracają wspomnienia, mimowolnie odkurzam dawne marzenia, kpię z siebie samej sprzed lat, miesięcy, dni…z siebie wczorajszej. I jutrzejszej też.
    "Wciąż oddalamy się od życia. Uciekając przed czasem, gonimy go i biegu tracimy najpiękniejsze chwile życia. Wciąż boimy się szarej codzienności, która rzekomo przynosi tylko łzy. Wciąż sami przed sobą chowamy się w siebie. Boimy się marzeń, miłości, milczenia. Klękamy przed Bogiem, drżymy przed ludźmi. Onieśmiela nas błękit nieba i zapach traw. Zagubieni we własnym świecie wybieramy sobie ideały, bóstwa, przyjaciół – a ich zdrada boli. Wciąż boimy się następnego dnia, obcych ludzi, nieznanych podmiotów. Nie potrafimy żyć obecną chwilą, a przyszłość budzi tylko strach. Zagubieni między przeszłością a przyszłością szukamy teraźniejszości. Ale czy to ma sens? Przecież i tak będzie jutro.."
   Przytoczony fragment tekstu wydaje mi się najlepiej odzwierciedlać mój obecny nastrój – pod względem literackim leży i kwiczy : ), ale jest dla mnie ważny – napisałam go w sierpniu 2000 roku (wtedy też został opublikowany), nie miałam oczywiście pojęcia o smutku, który udało mi się tam wcisnąć – zrozumiałam go dzięki osobom, które były mi właściwie obce, a którym pomógł uporządkować własne słabości.
    Już świta – znowu w wyniku konfrontacji nocy i dnia ta pierwsza poległa i teraz lekko zawstydzona własną bezradnością oddaje koronę słońcu, aby pod wieczór powrócić ze zdwojoną siłą atakując ogromną armią gwiazd na czele z księżycem. To moja ulubiona pora – lubię ją nie tylko ze względu na częstotliwość jej występowania w słowach moich wielkich mistrzów (ot, jak choćby Kofta i jego: "Spojrzyj, kochanie, dnieje, to pora, kiedy najładniej istniejesz."; "Czwarta nad ranem" śpiewana z taką dawką emocji przez SDM, Szymborska z wyczuciem opisująca wyłanianie się kształtów i Marcin Świetlicki – toż samo na swój sposób), ale chyba głównie ze względu na zapach powietrza – bez względu na porę roku, ma w sobie coś oszałamiającego, wprawiającego w stan iście ekstatyczny lub  melancholijny – w zależności od tego, w jakim mnie zastanie. Przed snem jeszcze wyjdę na balkon, aby zachwycić się pięknem świtu.
Na sen coś cichutkiego z roku 2002.
Nieprawda, nie ma wiecznych marzeń, jawnych niedoskonałości
czekam na sen
ziemia już nie jest topolą, ziemia kwitnie znaczeniami
I zwykłe: "Mogę..?" nie jest stałe
jutro będzie: wybacz, umarłam, musiałam
a niebo nie przełknie błękitu niewinności i uzna za stosowne przeprosić,
że róże poważne a fiołki figlarne, bo nie ma konfrontacji między tu i teraz
smutek pieści głową mur, opieram obie dłonie na krześle i już nie kocham.