Bękart Systemu Edukacji

    Przeglądałam dziś rano stare płyty CD w celu znalezienia kilku potrzebnych mi a gdzieś zapodzianych zdjęć. Trafiłam na płytę opisaną jako "Studium inf." i od razu umieściłam ją w napędzie : ). Postanowiłam na chwilę zapomnieć o zagubionych zdjęciach, zrobić przerwę w nauce języka i literatury i przypomnieć sobie coś z informatyki : ). Co więcej, postanowiłam dzisiaj napisać jakiś program : ). Wahałam się między JCreatorem a Dev-Pascalem. Ostatecznie poszłam na łatwiznę i wybrałam to drugie – ot, wprawka programistyczna : ). Zaopatrzyłam się w herbatkę, czekoladkę i konwalie i zaczęłam się bawić -ojj, jak mi się to podoba : ). Użyłam całej swojej mocy, żeby sobie przypomnieć polecenia i napisałam kalkulator  – ale nie taki prosty, o nie : ). Dodaje, odejmuje itd. zgodnie z życzeniem użytkownika : ). Ale to uczucie, ach, F9, chwila napięcia i ciach! Kompiluje się! Działa! Zielona choineczka! Kalkulator! : ) Niesamowite. Siedzę przed komputerem i wykrzykuję niczym były premier: "Yes, yes, yes!". Ciekawa jestem, jaka by była moja reakcja, gdyby skompilowało mi się coś bardziej ambitnego – kiedyś umiałam nawet pisać "kółko i krzyżyk" czy "węża" – teraz pewnie by mnie to wzruszyło do łez : ). Pamiętam, że tak samo zawsze mnie cieszyły strony internetowe, które działał zgodnie z moją wolą : ). Chyba w wolnych chwilach będę do tego wracać : ).
    Dziwnie mi tak… jest piątek, wczesne popołudnie -zazwyczaj całe piątki spędzam w Warszawie – najpierw zajęcia – od rana do ok.17, później korepetycje (dzieci są kochane : ) ) i wieczorem powrót do domku. A dzisiaj mamy wolne, są Juwenalia i uczelnia chciałaby, żebyśmy się dzisiaj bawili, więc zamknięto wydział na cztery spusty i wszyscy studenci imprezują – a Justynki siedzą w domu, odpoczywają i się uczą : ).
    W "Rozpaczy" jak na razie zachwyciły mnie dwa passusy: w pierwszym narrator nagle mówi : "Ta-ra-bum. I jeszcze raz: BUM! Nie, nie zwariowałem. Po prostu wydaję malutkie radosne odgłosy. Tak się człowiek cieszy, kiedy nabije kogoś w butelkę. A ja właśnie nieźle kogoś w nią nabiłem. Kogo? Przejrzyj się, łaskawy czytelniku, w lustrze, skoro tak lubisz lustra."; w drugim, kreśląc obraz swej żony, powiada: "Powierzenie jej wrzucenia listu do skrzynki było równoznaczne z wrzuceniem go do rzeki i zdaniem sie na rozsądek jej nurtu oraz na wędkarskie zamiłowania adresata." Chociaż żonę narrator przedstawia jako kobietę bardzo prostą – czasem ciężko mu wierzyć, czy rysuje obraz prawdziwy, czy kpi, "nabija w butelkę". Pisze: "Jej miłość niemal przekraczała granice, w których zamykał się świat jej uczuć. W noce, kiedy księżycowa poświata rymowała się z początkiem lata, najbardziej osiadłe z jej myśli zmieniały się w nieśmiałych nomadów", aby zaraz dodać: "Nie trwało to długo, żadna nie wędrowała daleko, świat znowu się zamykał. A był to bardzo prosty świat, do rangi rzeczy najbardziej skomplikowanych urastały w nim poszukiwania pewnego numeru telefonu: zapisała go na jednej ze stron bibliotecznej książki, pożyczonej potem tej właśnie osobie, do której chciała zadzwonić". Perełek jest więcej, dużo więcej : ).